فارو (Faro)

بازی فارو (ˈfɛəroʊ/ FAIR-oh)، فرعون (Pharoah)، فاراو (Pharao) یا فاروبانک (Farobank) یک بازی قمار فرانسوی است که در اواخر قرن هفدهم با استفاده از کارت بازی می‌شد. این بازی از نسل بست (Basset) است و به دلیل استفاده از یک بانکدار و چندین بازیکن به خانواده بازی‌های لنسکونت (Lansquenet) و مونته بنک (Monte Bank) تعلق دارد. برد یا باخت در این بازی زمانی اتفاق می‌افتد که کارت‌هایی که بانکدار برمی‌گرداند با کارت‌هایی که قبلاً در معرض دید قرار گرفته‌اند مطابقت داشته باشد.

این بازی از خانواده پوکر نیست. با این حال به دلیل سرعت بازی، قوانین آسان و شانس بهتر نسبت به اکثر بازی‌هایی که بر شانس استوار هستند، اغلب به همان اندازه محبوب بوده است. بازی فارو فقط با یک بسته کارت انجام می‌شود و محدودیتی در تعداد بازیکنان ندارد.

فارو در 1800 میلادی در آمریکای شمالی محبوب بود اما سرانجام قماربازان پوکر را در اوایل سال 1900 میلادی به فارو ترجیح دادند.

انواع فارو عبارتند از فارو آلمانی، فاروی یهودی و فاروی زنان.

تاریخچه

اولین اشارات به بازی با ورقی به نام فارون (Pharaon) (به فرانسوی "فرعون") در جنوب غربی فرانسه و در زمان سلطنت لویی چهاردهم به چشم می‌خورند. بست در سال 1691 غیرقانونی اعلام شد، و چندین سال بعد "فرعون" به عنوان یک بازی مشتق شده از بست ظاهر شد. با این وجود پس از مدتی این بازی نیز غیرقانونی اعلام شد.

علی‌رغم ممنوعیت در فرانسه، فرعون و بست در قرن هجدهم در انگلستان رواج فراوانی داشتند. این بازی در انگلستان به عنوان فارو، (املای انگلیسی فرعون) شناخته می‌شد. یادگیری بازی آسان و سریع بود و به عقیده بسیاری، وقتی بدون تقلب بازی می‌شد بهترین شانس‌ها را در میان تمام بازی‌های قمار برای بازیکنان داشت. به این موضوع در نامه گیلی ویلیامز به جورج سلوین در سال 1752 پرداخته شده است.

با کوتاه شدن نام بازی به فارو، این بازی در قرن نوزدهم در ایالات متحده نیز رواج پیدا کرد. طولی نکشید که فارو به شناخته‌ شده‌ترین و محبوب‌ترین بازی قمار در میان بازیکنان تبدیل شد. از سال 1825 تا 1915 فارو تقریباً در تمام سالن‌های قمار در غرب قدیم بازی می‌شد. در طول جنگ‌های داخلی تنها در واشنگتن دی‌سی می‌شد فارو را در بیش از 150 مکان بازی کرد. مطالعه‌ای در سال 1882 انجام شد و فارو را محبوب‌ترین شکل قمار دانست. این بازی چه از نظر مالی و چه محبوبیت از همه شکل‌های دیگر قمار پیشی گرفت.

فارو در طول قرن نوزدهم فارو در تمام ایالت‌های آلمان رواج یافته بود. این بازی در آلمان به عنوان فاراو یا فارو شناخته می‌شد. نسخه ساده‌شده‌ای از بازی که با ۳۲ کارت آلمانی بازی می‌شد، به نام "فارو آلمانی (Deutsches Pharao)" یا (Süßmilch) شیر شیرین) شناخته می‌شد. در این کشور فارو حداقل از سال 1810 تا 1975 در فهرست بازی‌های کارتی ثبت شده است.

فارو در ایالات متحده

در ایالات متحده، فارو را "جنگ زدن ببر" یا "پیچاندن دم ببر" نیز می‌نامیدند که اشاره‌ای به تصاویر پشت کارت‌های اولیه که دارای تصاویری از ببر بنگال بود داشت. در اواسط قرن نوزدهم، ببر به قدری با این بازی پیوند خورده بود که محله‌هایی که قمار فارو در آن محبوب بود به عنوان "شهر ببر" یا در مورد مکان‌های کوچک‌تر، "کوچه ببر" شناخته می‌شدند. برخی از قمارخانه‌‌ها عکس یک ببر را در پنجره‌های خود آویزان می‌کردند و به این روش به سادگی اعلام می‌کردند که می‌توان در آن‌جا فارو بازی کرد.

منتقدین فارو آن را یک کلاهبرداری خطرناک می‌دانستند که خانواده‌ها را نابود می‌کند و مردان را به دلیل تقلب گسترده در معاملات به فقر می‌کشاند. تجهیزات تقلب در بازی به قدری محبوب بودند که بسیاری از بنگاه‌های شرط بندی شروع به عرضه تجهیزات معاملاتی قلابی کردند که طوری طراحی شده بودند که بانکداران بتوانند بازیکنان را فریب دهند. (به بخش تقلب توسط دلالان در زیر مراجعه کنید.) تقلب به قدری رایج بود که قوانین بازی‌های هویل در چاپ‌های جدید خود (Hoyle’s Rules of Games) بخش فارو خود را با این هشدار به خوانندگان شروع می‌کرد که حتی یک بانک فارو صادق را نمی‌توان در ایالات متحده یافت. تعقیب کیفری فارو در پرونده‌های دادگاه عالی ایالات متحده در چند مورد مانند پرونده United States v. Simms (1 کرانچ) 252 (1803)، و Ex parte Milburn، 34 U.S (9 Pet)  704، 1835 ثبت شده‌‌اند.

اگرچه این بازی پس از جنگ جهانی دوم رفته رفته به فراموشی سپرده شد، اما تا سال 1985 در چند کازینو لاس وگاس و رنو بازی می‌شد.

ریشه شناسی

مورخان احتمال می‌دهند که نام فرعون از قماربازان سلطنتی لویی چهاردهم نشات گرفته شده باشد. آن‌ها این نام را خطاب به تصویری که معمولاً یکی از کارت‌های عکس‌دار ساخت فرانسه را تزئین می‌کرد، به کار می‌بردند.

قوانین

شرح بازی

بازی فارو اغلب "فارو بانک" نامیده می‌شده است. فارو با یک دست کامل ورق بازی می‌شود. یک نفر به عنوان "بانکدار" تعیین می‌شود و تعداد نامحدودی بازیکن، معروف به "قمارباز" هم می‌توانند در بازی پذیرفته شوند. چیپ‌ها (که "چک" نامیده می‌شوند) توسط بازیکن از بانکدار (یا قمارخانه) که بازی از آن‌جا انجام می‌شود خریداری می‌شوند. مقادیر و محدودیت‌های شرط بندی توسط قمارخانه تعیین می‌شود. ارزش یک شرط در ایالات متحده به طور معمول 50 سنت تا 10 دلار بوده است.

میز فارو معمولاً بیضی شکل است و با نوعی پارچه ماهوتی سبز پوشانده می‌شود و یک جای خالی برای بانکدار دارد. یک تخته در بالای میز قرار داده می‌شود که یک دست کارت (به طور سنتی پیک) به ترتیب عددی روی آن چسبانده شده می‌شود. این کارت‌ها نشان دهنده چیدمان استاندارد شرط بندی است. هر بازیکن سهم خود را روی یکی از 13 کارت موجود در طرح قرار می‌دهد. بازیکنان می‌توانند چندین شرط بندی انجام دهند و با قرار دادن شرط خود بین کارت‌ها یا روی لبه‌های کارت هم‌زمان روی چند کارت شرط بندی کنند. بازیکن می‌تواند با قرار دادن یک توکن شش ضلعی (6 وجهی) به نام "مس" روی آن، هدف شرط خود را معکوس کند. برخی از اسناد تاریخی می‌گویند در گذشته گاهی یک پنی به جای مس به کار می‌رفته است. این کار به عنوان "مس کردن" شرط شناخته می‌شود و معنای برد/باخت را برای آن شرط و کارت‌های خاص معکوس می‌کند. در فارو بازیکنان می‌توانند روی ردیف "کارت بالا" واقع در بالای چیدمان کارت‌‌ها نیز شرط‌ بندی کنند.

روش بازی

یک دست کارت مخلوط شده و در داخل یک "دیلینگ باکس (Dealing box)" قرار داده می‌شود. یک وسیله مکانیکی که به نام "کفش" شناخته می‌شود، برای جلوگیری از دستکاری قرعه کشی توسط بانکدار استفاده می‌شود. هدف از استفاده از این وسیله این است که بازیکنان اطمینان داشته باشند بازی منصفانه خواهد بود.

اولین کارت موجود در جعبه دیل "سودا" نام دارد و "می‌سوزد" و 51 کارت در بازی باقی مانند. سپس دیلر دو کارت می‌کشد: کارت اول "کارت بانکدار" نام دارد و در سمت راست جعبه دیل قرار می‌گیرد. کارت بعدی بعد از کارت بانکدار، کارت انگلیسی (carte anglaise)  یا "کارت بازیکن" نام دارد و در سمت چپ کفش قرار می‌گیرد.

کارت بانکدار "کارت بازنده" شرط بندی است. صرف نظر از نوع آن، بازیکنان تمام شرط ‌بندی‌های روی چیدمان کارت‌‌ها که همان کارت بانکدار باشد را می‌بازند و بانکدار برنده می‌شود. کارت بازیکن "کارت برنده" است. تمام شرط‌هایی که روی این کارت قرار می‌گیرند، با پرداخت 1 به 1 (پول برابر) توسط بانکدار به بازیکنان بازگردانده می‌شود. (به عنوان مثال، شرط ‌بندی یک دلاری برنده یک دلار می‌شود). اگر کارت بازیکن ارزش بالاتری نسبت به کارت بانکدار داشته باشد، شرط "کارت بالا" برنده می‌شود.

دیلر تمام شرط‌ها را پس از کشیدن هر دو کارت تسویه می‌کند. به این ترتیب بازیکنان می‌توانند قبل از کشیدن دو کارت بعدی باز هم شرط بندی کنند. شرط‌هایی که نه برنده شده‌اند و نه باخته‌اند روی میز باقی می‌مانند و بازیکن می‌تواند قبل از قرعه‌کشی بعدی آن را بردارد یا تغییر دهد.

هنگامی که فقط سه کارت در جعبه دیل باقی می‌ماند، دیلر اعلام "پیشگویی" می‌کند که نوعی شرط بندی خاص است که در پایان هر دور انجام می‌شود. هدف این شرط این است که بازیکنان ترتیب سه کارت باقیمانده Bankers، Players، و کارت نهایی به نام Hock را به دقت پیش‌بینی کنند. شانس بازیکن در این جا 5 به 1 است. پاداش یک شرط موفق در این شرط 4 به 1 است. (یا 1 به 1 اگر یک جفت در بین سه کارت باقی‌ مانده وجود داشته باشد که به عنوان "کت هاپ (Cat hop)" شناخته می‌شود). این یکی از مزایای معدود میزبانی دیلر در فارو است. اگر سه کارت باقیمانده یکسان باشند، شرط نهایی وجود ندارد، زیرا نتیجه زیر سوال نمی‌رود.

امتیازات خاصی برای بانکدار محفوظ است: اگر او یک دابل بکشد، یعنی دو کارت مساوی، نیمی از شرط‌های روی کارت را که برابر با دابل است، می‌برد. در یک بازی منصفانه، این تنها "امتیاز میزبانی" است. اگر بانکدار آخرین کارت بسته را بکشد، از دو برابر کردن شرط گذاشته شده بر روی آن کارت معاف می‌شود. این و امتیاز حاصل از احتمالات در شرط پیش‌بینی، یک سود مالی جزئی برای دیلر یا قمارخانه ایجاد می‌کند. در گذشته دیلرها نیز اغلب تقلب می‌کرند تا هم به خود امتیاز بیشتری بدهند و هم ضرر ناشی از تقلب بازیکنان را جبران کنند.

دستگاهی به نام "کیس کیپ (Casekeep)" برای کمک به بازیکنان و جلوگیری از تقلب دیلر با شمارش کارت به کار گرفته می‌شد. کیس کیپ شبیه چرتکه بود و به ازای هر کارت یک ردیف مهره داشت. هر مهره نیز دارای چهار شمارنده بود. با بازی کردن یک کارت، چه برنده یا چه باخت، یکی از چهار شمارنده برای نشان دادن کارت بازی شده از آن خال، جابه‌جا می‌شود. این وسیله به بازیکنان اجازه می‌داد تا با پیگیری کارت‌هایی که در جعبه دیل باقی مانده‌اند، برای شرط ‌بندی خود را برنامه‌ریزی کنند. به اپراتور کیس کیپ، کیس کیپر (Case Keeper) یا در زبان عامیانه غرب آمریکا "راننده تابوت" می‌گویند.

تقلب

در یک بازی منصفانه امتیاز میزبان ناچیزی وجود داشت؛ بنابراین بانکداران به طور فزاینده‌ای شروع به کلاه گذاشتن بر سر بازیکنان کردند تا سود بازی را برای قمارخانه افزایش دهند. ویراستاران قوانین هویل نیز در هنگام توضیح چگونگی افتتاح و فعالیت قمارخانه‌‌های فارو به این موضوع اذعان کرده‌اند: "برای توجیه هزینه‌های اولیه، یک دیلر باید از مزیت دائمی در بازی برخوردار باشد".

تقلب توسط دیلرها

دیلرها از چندین روش تقلب استفاده می‌کنند:

ورق‌های دست‌کاری شده یا جعلی: ورق‌های دست‌کاری شده از تعداد زیادی کارت‌های جفت‌شده تشکیل می‌شود که به دیلر اجازه می‌دهد طبق قوانین، نیمی از شرط‌های روی آن کارت را مطالبه کند. یک دست جعلی حاوی کارت‌هایی است که علامت گذاری شده‌اند. به این ترتیب دیلر می‌تواند در حین بر زدن کارت‌های جفت ایجاد کند در حالی که بازیکنان در این توهم هستند که دست به خوبی بر زده شده.

جعبه‌های دیل تقلبی: جعبه‌های دیل تقلبی یا "قلابی" انواع مختلفی داشتند. به طور معمول، آن‌ها به دیلر اجازه می‌دادند تا کارت بعدی را قبل از دیل، با استفاده از یک آینه کوچک یا منشور که فقط برای دیلر قابل مشاهده است، ببیند. اگر روی آن کارت شرط‌های زیادی بسته شده بود، دیلر با استفاده از جعبه می‌توانست به جای یک کارت دو کارت بکشد. بنابراین دیلر می‌توانست کارت برنده را پنهان کند. این کار باعث می‌شود که کیس کیپر کارت مخفی شده را در نظر نگیرد. با این حال، اگر آن کیس کیپر در استخدام قمارخانه بود، به خاطر عدم ثبت آن کارت در هنگام کشیدن، سرزنش می‌شد تا همه چیز طبیعی به نظر برسد.

تردستی (Sleight of hand): در راستای حیله جعبه دیل تقلبی، دیلر می‌توانست اگر کارت بعدی برنده باشد، شرط بازیکن را به طور مخفیانه از روی کارت برنده خارج کند. البته اگر ان کارت در سمت دیلر می‌بود. در یک میز شلوغ فارو، دیلر اغلب می‌توانست از پس آن بر بیاید، اگرچه واضح است که این عمل یک حرکت خطرناک بود.

تقلب توسط بازیکنان

بازیکنان نیز به طور معمول تقلب می‌کنند. تکنیک‌ بازیکنان برای این کار معمولاٌ شامل پرت کردن حواس‌ دیگران و جابجایی سریع شرط‌ها بوده است. معمولاً بازیکنان شرط خود را بدون این‌که شناسایی شوند به یک کارت برنده منتقل، یا حداقل از کارت بازنده، دور می‌کردند. روش‌های انجام این کار از ساده و خام دستانه تا ماهرانه و خلاقانه متغیر بوده است. مانند همه انواع تقلب بازیکنان خاطی در یک میز شلوغ بهترین عملکرد را داشتند:

حرکت ساده جابجایی شرط: ابتدایی ترین تقلب این بود که شرط خود را به شکلی که بانکدار متوجه نشود در چیدمان روی میز به کارت مجاور منتقل کنید. این روش ساده ترین نوع تقلب بود و در عین حال بیشترین خطر به دام افتادن را نیز به همراه داشت.

جابجایی با نخ: یک نخ ابریشمی یا یک تار موی اسب به اسکناس زیرین پول‌های شرط بندی شده چسبانده می‌شد. به این ترتیب می‌شد دسته اسکناس را از روی میز به کارت دیگری در چیدمان میز منتقل کرد. این کار خطر کمتری داشت. زیرا بازیکن خاطی مجبور به انجام آن در برابر چشم بقیه نبود.

برداشتن مس: یکی از راه‌های استفاده از نخ برای تقلب، چسباندن آن به ژتون مسی بود که برای معکوس کردن شرط استفاده می‌شد. اگر کارت بازنده با شرط بازیکن مطابقت داشت، مس آن را به یک شرط برنده تبدیل می‌کرد و نیازی به تقلب نبود. اما اگر کارت برنده، کارت دوم بود که با شرط بازیکن مطابقت داشت، وجود ژتون مسی در حالت عادی آن را تبدیل به یک شرط بازنده می‌کرد. اما ربودن سریع مس از روی اسکناس‌ها با نخ نامرئی، آن را به یک شرط برنده تبدیل می‌کرد. این کار کمترین خطر را داشت، زیرا پس از خروج مس از روی میز، هیچ نخی به اسکناس‌ها متصل نبود.

گرفتار شدن در حال تقلب اغلب منجر به دعوا یا حتی تیراندازی می‌شد.

فارو در فرهنگ

ریشه شناسی

عبارت قدیمی "from soda to hock" به معنای “از ابتدا تا انتها” ریشه در اولین و آخرین کارت‌هایی دارد در یک دور بازی فارو پخش می‌شوند. این عبارت خود شکل تکامل یافته عبارت معروفتر "از سوپ تا آجیل" است. "سودا" و "هاک" احتمالاً خود از هاک و سودا، نوشیدنی محبوب قرن نوزدهمی گرفته شده‌اند. هاک یک شراب شیرین آلمانی است که همراه با سودا نوشیده می‌شود.

جغرافیا

نام شهر فارو در یوکان از این بازی گرفته شده است.

تاریخ

کازانووا، ماجراجوی جسور و نویسنده قرن هجدهم، در بازی فارو بسیار ماهر بود. او در زندگی نامه خود به طور مکرر از این بازی یاد کرده است.

افسر، ماجراجو و نویسنده پروسی قرن هجدهم، فردریش فریهر فون درترنک، در خاطرات خود به فارو اشاره کرده است. (فوریه 1726 - 25 ژوئیه 1794).

فرمانده سواره نظام هلندی قرن هجدهم، کازیمیر آبراهام فون شلیپن باخ (1682-1755) نیز در خاطرات خود از این بازی (به عنوان فرعون) یاد کرده است. ظاهراً او توانسته از این بازی پول قابل توجهی به دست آورد.

چارلز جیمز فاکس، یکی از اعضای رادیکال حزب ویگ در انگلستان قرن هجدهم، فارو را به هر بازی دیگری ترجیح می‌داد.

سوپی اسمیت، کلاهبردار آمریکایی قرن نوزدهمی، دیلر فارو بود. گفته می‌شود که همه میزهای فارو در کلاب تیوولی متعلق به سوپی واقع در دنور کلرادو در سال 1889، برای تقلب ساخته شده بودند.

کانادا بیل جونز، کلاهبردار انگلیسی قرن نوزدهمی، آن‌قدر این بازی را دوست داشت که وقتی از او پرسیدند چرا در یکی از بازی‌هایی که همه می‌دانند تقلبی است بازی می‌کند، پاسخ داد: "چون این تنها بازی‌ایست که وجود دارد."

افسر دولت قرن نوزدهمی، وایات ارپ، پس از رسیدن به تومب استون آریزونا، برای مدت کوتاهی فارو بازی کرد و به بازی‌های مشروب فروشی اورینتال علاقه مند شد.

جان "داک" هالیدی، دندانپزشک و قمارباز قرن نوزدهمی، در طول زمان اقامت خود در تامب استون آریزونا به عنوان یک منبع درآمد اضافی در سالن بیرد کیج تیاتر دلر فارو بود.

در فرهنگ عامه

فیلم Bucking the Tiger (1921)  عنوان خود را از نام دیگر بازی فارو گرفته است.

ادبیات و اقتباس‌ها

ژرژت هییر، نویسنده مشهور رمان‌های عاشقانه با پس‌زمینه اشرافی، رمانی با عنوان دختر فارو نوشت. این کتاب داستان زنی جوان را روایت می‌کند برای حمایت از خانواده‌اش به دلری فارو روی می‌آورد و وارد رابطه‌ای عاشقانه با یکی از مشتریان همیشگی سالن بازی می‌شود.

در رمان "قایق برفی" نوشته ادنا فربر، قماربازی به نام گیلورد راونال حضور دارد که متخصص بازی فارو است.

از فارو در سیلورلود/آدنویل، سه گانه نیمه خودزیستنامه‌ جان دی. فیتزجرالد مکرراٌ نام برده شده است. این سه گانه شامل کتاب‌های "بابا با یک مورمون ازدواج کرد"، "پانسیون مادر"، و "عمو ویل و نفرین فیتزجرالد" است. در ایتن متون، فارو این یکی از بازی‌های اصلی است که در سالن وایت هورس بازی می‌شود. سالنی که متعلق به شخصیت عمو ویل است. در کتاب پانسیون مادر، شخصیت فلوید تامپسون، یکی از مستاجران پانسیون، یک دیلر فارو است.

فارو گهگاه در سریال ذهن‌های بزرگ فیتزجرالد که در مورد بچه‌های آدنویل است هم نام بازی فارو ذکر می‌شود.

در داستان الیور لا فارژ "اسپاد و کوچیس(1935)"، اسپاد گاوچران وقتی سرحال است، فارو بازی می‌کند. او از تقلب گسترده دیلرهای آمریکایی فارو در زمان خود آگاه بود، با این وجودبسیار قمار می‌کرد و باخت خود را در قمار نوعی کمک به خیریه می‌دانست.

در رمان سفید دندان جک لندن، صاحب بولداگ، تیم کینان، یک دلال فارو است.

جولیتا در اپرای "قصه‌های هافمان" اثر ژاک اوفنباخ (بر اساس سه داستان کوتاه از ای. تی. ای هافمن) شلمیل را دعوت می‌کند تا جای او را بر سر میز بازی فرعون بگیرد.

در اپرای مانون مسنت، بازی رایج در هتل ترانسیلوانیا فارو است. در اپرا گیوت دس گریو و مانون را به تقلب در بازی متهم می‌کند.

لرد روثون در "خون آشام" جان ویلیام پولیدوری در بروکسل فارو بازی می‌کند.

معدنچیان در اپرای پوچینی "La fanciulla del West" (دختر غرب طلایی) که بر اساس نمایشنامه دیوید بلاسکو به نام دختر غرب طلایی ساخته شده است، پرده اول نمایش به صورت کامل به بازی فارو اختصاص دارد.

فارو در داستان الکساندر پوشکین "بی‌بی پیک" و اقتباس اپرایی چایکوفسکی از آن به نام بی‌بی پیک، نقش اساسی دارد.

در فیلم بدبختی وسلی استیس، شخصیت "فرعون" به نام حرفه پدرش، یک دلال فارو، نامگذاری شده است.

در رمان تاکری به نام شانس بری لیندون، شخصیت اصلی یک قمارخانه متقلب فارو را اداره می‌کند که در نهایت هم به ثروتمند شدن و هم به ورشکستگی او می‌انجامد. در اقتباس سینمایی آن، بری لیندون، یکی از صحنه‌های معروف رمانتیک فیلم بری و کارفرمایش را در حال تقلب در فارو نشان می‌دهد. در پس‌زمینه، یک خدمتکار کیس کیپی در دست دارد که نشان می‌دهد کدام کارت‌ها بازی شده‌اند.

در صحنه‌ای معروف از کتاب جنگ و صلح لئو تولستوی، نیکلاس روستوف 43000 روبل در بازی فارو به دولوخوف می‌بازد.

فارو در بازی‌های کامپیوتری

در بازی ویدیویی Assassin's Creed Unity ساخته شده در سال 2014، شخصیت اصلی آرنو دوریان، در مراحل اولیه بازی، بازی با آهنگر فارو بازی می‌کند اما با تقلب آهنگر، بازی را می‌بازد. آرنو ساعت جیبی پدر مرحومش را گم می‌کند و به خانه آهنگر می رود تا آن را از او بدزدد.

رادیو و سینما و تلویزیون

در سریال تلویزیونی ددوود (Deadwood) از شبکه HBO، ال سورنگن در این مورد صحبت می‌کند که در سالن جم او، به جای پوکر فارو بازی می‌شود. در سراسر سریال فارو مکرراٌ مورد اشاره قرار می‌گیرد.

ارجاعات متعددی به فارو در درام وسترن ریدیو، گان اسموک (Gunsmoke) با بازی ویلیام کنراد و درام تلویزیونی به همین نام با بازی جیمز آرنس وجود دارد.

در یکی از قسمت‌های سریال اسرار مرداک به نام "پلکانی به بهشت"، یک قتل در حین بازی فارو روی می‌دهد.

در وسترن آمریکایی "تیرانداز (1976)" جک پولفورد (هیو اوبرایان) یک قمارباز قهار و دیلر فارو در سالن متروپل است.

هنگام برنامه‌ریزی فیلم "استینگ (The Sting)" در مورد گانگستر نیویورکی دویل لونگان (رابرت شاو)، یکی از مجرمانی که در حال تحقیق در مورد هدف است، اشاره می‌کند که او "فقط برای بازی فارو بیرون می‌رود و این واقعیت او را به هدفی سخت برای جنایتکارن تبدیل می‌کند".

در فیلم تامب‌استون (tombstone)، شخصیت وایات ارپ با بازی کرت راسل، پس از رسیدن به شهر تامب‌استون، دیلر فارو می‌شود.

در مجموعه تلویزیونی استرالیایی هارو (Harrow) در قسمت Alea lacta est""، یک نقشه قتل حول محور انجمن خیالی بریزبن فارو طراحی می‌شود.