تین پتی (Teen patti)

تین پاتی (که معنی آن به فارسی "سه کارت"می‌باشد) یک بازی کارتی است که از شبه قاره هند سرچشمه گرفته است و در سراسر آسیای جنوبی محبوب است. تین پاتی معمولا برای شرط بندی و قمار بازی می‌شود. تین پاتی از بازی انگلیسی بِرَگ سه کارتی (three card brag)، با تأثیراتی از پوکر، الهام گرفته. در برخی مناطق به این بازی فلاش (flush) یا فِلَش (flash) نیز می‌گویند.

تین پاتی ارتباط نزدیکی با جشن‌های هندو دارد. علاوه بر این، یک بازی اجتماعی نیز محسوب شده و بیشتر در طول مراسم دیوالی (Diwali) بازی می‌شود.

شرط‌بندی

معمولاً مقداری آنته (ante) یا بوت (boot) به عنوان مبلغ اولیه روی میز (پات) گذاشته می‌شود. سپس شرط بندی توسط بازیکن کنار دیلر شروع می‌شود.

بازی آزاد در برابر بازی سختگیرانه

بازی آزاد و سختگیرانه در تین ماتی به تمایل کلی بازیکن برای ادامه بازی فراتر از دور اول یا فولد کردن سریع او اشاره دارد. هیچ محدوده خاصی از نظر نسبت یا درصد دست‌هایی که بازی‌ می‌شود وجود ندارد. اما یک بازیکن "سختگیر" اغلب دست‌های ضعیف‌تر را فولد می‌کند، در حالی که یک بازیکن "آزاد" روی تعداد بیشتری از این دست‌ها شرط می‌بندد و بنابراین دست‌های بیشتری در شوداون بازی می‌کند.

مبلغ ورودی

معمولاً مبلغی به عنوان شرط آنته یا بوت روی میز (پات) گذاشته می‌شود. این آنته ممکن است به صورت یک مبلغ مساوی برای هر بازیکن باشد، یا یک مبلغ بزرگتر که توسط یک بازیکن (معمولاً به صورت نوبتی) پرداخت می‌شود.

آنته یک شرط اجباری است که در آن هر بازیکن مقدار مساوی پول یا ژتون را قبل از شروع پخش کارت‌ها، در پات قرار می‌دهد. اغلب این مبلغ یا یک واحد است (یک مقدار خاص یا کوچکترین مقدار در بازی) یا مقدار کم دیگر است. معمولا درصدی مانند نصف یا یک چهارم حداقل شرط نیز برای شرط آنته رایج است. شرط آنته‌ای که توسط هر بازیکن پرداخت می‌‌شود تضمین می‌کند بازیکنی که هر دور بازی فولد می‌کند، مقداری از پول خود را از دست می‌دهد (البته به آرامی). این امر برای هر بازیکن انگیزه‌ای، هرچند کوچک، فراهم می‌کند تا به جای فولد کردن  هر دست هنگام شرط بستن، آن را بازی کند.

آنته از بازی بسیار سختگیرانه جلوگیری می‌کند. بدون آنته، بازیکنی که یک بلایند پرداخت نکرده است، می‌تواند بدون هیچ هزینه‌ای، دستش را فولد کند. با این حال، آنته اطمینان حاصل می‌کند که انجام این کار اغلب به معنی از دست رفتن پول بازیکن است. با آنته، بازیکنان بیشتری در بازی می‌مانند، که اندازه پات را افزایش می‌دهد و باعث می‌شود بازی جذاب‌تری انجام شود.

در بازی‌هایی که دیلر در هر نوبت تغییر می‌کند، غیرمعمول نیست که بازیکنان توافق کنند که دیلر (یا موقعیت دیگری نسبت به دیلر یا دکمه) مبلغ آنته را برای هر بازیکن پرداخت کند. این حرکت شرط بندی را ساده می‌کند، اما در صورت آمدن و رفتن سایر بازیکنان، نابرابری های جزئی ایجاد می‌کند. در چنین مواقعی، می‌توان دکمه خاصی را به بازیکن داد که نشان می‌دهد پس از بازگشت، باید مبلغی به پات (که به عنوان "پست کردن" شناخته می‌شود) پرداخت کند.

پست کردن

بازیکنی که به طور موقت از صندلی خود دور است (مثلاً برای نوشیدنی، استراحت یا استفاده‌ از سرویس بهداشتی) و مرحله آنته را از دست می‌دهد، باید برای ورود مجدد به بازی، آنته را پرداخت کند که به این کار پست کردن (posting) می‌گویند. این بازیکن باید برای دست بعدی که در آن شرکت می‌کند مبلغ آنته را به پات بپردازند. در این صورت، مبلغی که قرار است "پست" کند، شامل دور‌هایی خواهد بود که آنته آن‌ها را از دست داده است.

اگر بازیکن هنگام آنته در میز حضور داشته باشد، اغلب اوقات نیاز به پست کردن وجود ندارد. این امر به این دلیل می‌باشد که این بازیکن، مزیتی که در غیر این صورت با از دست دادن آنته به دست می‌آورد (یعنی بازی چند دست قبل از پرداخت آنته بازی کند)، در این شرایط صدق نمی‌کند. بنابراین معمول است که یک بازیکن جدید جای خود را دور میز نگه دارد و سپس قبل از پیوستن به میز چندین دست منتظر بماند. یا برای بازیکنی که در حال بازگشت به میز است، چندین دست را کنار می‌نشیند تا زمانی که نوبت پرداخت شرط آنته دوباره بازگردد، به طوری که از داخل شدن به نوبت پرداخت آنته اجتناب کند.

به همین دلیل، بازیکن فقط می‌تواند هنگام یک نوبت شرط آنته غایب باشد. زمانی که بازیکن به صندلی خود باز می‌گردد، آنته‌های دست‌های قبلی از دست رفته و حذف می‌شوند زیرا بازیکن هرگز در موقعیتی نبود که از عدم پرداخت آنته سود ببرد.

بلایند

یک بلایند (blind) یا شرط بلایند معمولاً یک شرط اجباری است که توسط یک یا چند بازیکن قبل از شروع پخش کارت‌ها در پات قرار می‌گیرد. این روند به گونه‌ای است که شرط بندی‌های انجام شده در طول بازی را شبیه سازی می‌کند. رایج‌ترین نوع استفاده از بلایند در یک بازی، مستلزم دو بلایند است: اسمال بلایند (small blind) و بیگ بلایند (big blind). بازیکنی که بعد از دیلر بازی می‌کند تقریباً نیمی از یک شرط معمولی (اسمال بلایند) را وارد پات می‌کند. و بازیکن بعدی شرطی بعدی را که مبلغ یک شرط کامل است (بیگ بلایند) را پرداخت می‌کند. این ساختار دو بلایند به همراه شرط آنته، ساختار غالب بازی تین پاتی است. گاهی اوقات فقط از یک بلایند (اسمال یا بیگ بلایند) استفاده می‌شود (که اغلب به طور غیر رسمی توسط دیلر به عنوان "قیمت برنده شدن" دست قبلی کاربرد دارد).

علاوه بر شرط‌ اجباری، بازیکنان می‌توانند به‌صورت اختیاری مبلغ یک شرط بلایند انتخاب کنند و آن شرط‌ را در پات قرار دهند. بازیکنی که در موقعیت بلایند بازی می‌کند، ممکن است به اندازه حداقل نیمی از مقدار فعلی شرط یک بازیکن دیگر شرط ببندد. بازیکنان دیگر نیز باید حداقل دو برابر مبلغی یک بازیکن بلایند وارد پات کرده، شرط ببندد.

برخی از بازیکنان محدودیتی را برای تعداد دفعاتی که یک بازیکن می‌تواند شرط‌بندی کند تعیین می‌کنند. برای مثال، یک نفر می‌تواند در سه نوبت اول خود با بلایند شرط ببندد، یکی می‌تواند در دو نوبت اول خود شرط بلایند ببندد و غیره... .

کال (call) و رِیز (raise) [چال -Chaal]

بعد از شرط‌(های) اجباری آنته و بلایند، شرط‌بندی معمولی آغاز می‌شود. در این مرحله، بازیکنی که نوبت اوست مبلغ تعیین شده را وارد پات می‌کند.

کل شرط را می‌توان به دو جزء تقسیم کرد، کال و رِیز. گفتنی است که هر دو معمولا به عنوان چال (Chaal) نامیده می‌شوند. هر بازیکن باید شرطی بگذارد که حداقل برابر با شرط بازیکن قبلی باشد؛ بازیکن می‌تواند آن شرط را نیز رِیز کند. سپس این شرط به سطح فعلی (جدید) شرط (چال) تبدیل می‌شود. یعنی از این به بعد حداقل این شرط تغییر کرده است. معمولاً محدودیتی برای رِیز کردن در نظر گرفته می شود. مثلا کل مبلغ شرط (با کال و رِیز) نمی‌تواند از دو برابر شرط بازیکن قبلی بیشتر شود. همچنین، شرط باید در مقادیر زوج (۲، ۴، ۶، ۸ و ...) باشد، به خصوص زمانی که هنوز یک بازیکن به عنوان بازیکن بلایند در بازی وجود دارد. دلیل این امر آن است که بازیکن بلایند باید نیمی از شرط معمول را وارد پات کند و اعداد فرد را نمی‌توان نصف کرد.

درک این نکته بسیار مهم است که این ساختار شرط بندی با پوکر متفاوت است، زیرا هر بار سقف شرط تغییر می‌کند (بدون توجه به مقدار مبلغی که قبلاً پیشنهاد داده شده است). فرض کنید، یک بازیکن مبلغ ۲ را وارد پات می‌کند و بازیکن دوم آن را تا ۴ رِیز می‌کند.  حالا نفر اول باید ۴ واحد اضافی را در پات بگذارد تا کال کند یا می‌تواند برای رِیز شرط خود  ۸ واحد وارد پات کند. این مورد در پوکر متفاوت است، بازیکن دوم باید ۲ واحد بیشتر روی شرط خود بگذارد تا به سطح ۴ برسد.

لیمیت‌ها

لیمیت (یا محدودیت‌هایی) که بر میزان مبلغی که بازیکن می‌تواند شرط‌بندی یا رِیز کند اعمال می‌شوند، به چهار شکل رایج هستند: لیمیت ثابت (fixed limit)، لیمیت اسپرد (spread limit)، پات لیمیت (pot limit) و بدون لیمیت (no limit)

توجه: لیمیت‌ها ممکن است بر روی رِیز یا بت اعمال شوند.

همه این گونه بازی‌ها دارای حداقل شرط و همچنین حداکثرهایی در شرط‌بندی دارند. و همچنین معمولاً یک واحد شرط‌بندی وجود دارد که کوچک‌ترین مقداری است که می‌توان با آن شرط‌بندی کرد.

لیمیت ثابت

در بازی‌هایی که با ساختار لیمیت ثابت انجام می‌شوند، حداکثر مقدار رِیز معمولاً برابر است با آخرین مبلغ شرط (میزان فعلی شرط). بنابراین، حداکثر مبلغ رِیز برابر با مبلغ کال است و حداکثر مبلغ بت، دو برابر آخرین شرط می‌باشد.

لیمیت اسپرد

در یک بازی تین پاتی با لیمیت اسپرد، بازیکنان می‌توانند در محدوده‌ای که تعیین می‌شود رِیز کنند (این محدوده می‌توانند تحت تاثیر دیگر قوانین قرار بگیرد).

به عنوان مثال، یک بازی با "لیمیت اسپرد هزار دلاری" به هر بازیکن اجازه می‌دهد تا حداکثر به میزان هزار دلار رِیز و کال کنند.

یک روش ساده‌تر شرط‌بندی این است که تا حداکثر تعیین شده شرط ببندید. بنابراین در مثال بالا، حداکثر شرط (کال + رِیز) به هزار دلار محدود شده است.

پات لیمیت

یک بازی که با ساختار شرط بندی پات لیمیت انجام می‌شود، به هر بازیکن اجازه می‌دهد تا مبلغی برابر با اندازه کل پات (قبل از رِیز) را ریز کند.

به عنوان مثال، فرض کنید در شروع دور شرط‌بندی معمولی، یک شرط ۵۰ دلاری و یک شرط بلایند اجباری ۱۰ دلاری در پات وجود دارد. و همه بازیکنان بعدی کارت‌های خود را دیده‌اند. بازیکن بعدی ممکن است حداقل مبلغ ۲۰ دلار (دو برابر آخرین شرط بلایند ۱۰ دلاری) را وارد پات کند. این بازیکن همچنین ممکن است تا ۸۰ دلار مبلغ بت خود را رِیز کند (زیرا اکنون ۵۰ دلار + ۱۰ دلار + ۲۰ دلار = ۸۰ دلار در پات وجود دارد) تا کل شرط خود (همچنین میلغ جدید شرط فعلی) را به ۲۰ + ۸۰ دلار = 100 دلار برساند. اگر او در واقع ۱۰۰ دلار وارد پات کند، مبلغ کل پات ۱۶۰ دلار خواهد بود. و بازیکن بعدی ممکن است ۱۰۰ دلار را کال کند (حداقلِ شرط را را وارد پات کند)، و برای کل شرط، ۳۶۰  تا ۲۵۰ دلار رِیز کند (پس از کال کردن شرطِ ۱۰۰ دلاری، مبلغ کل پات ۲۶۰ دلار است، بنابراین او ممکن است تا ۲۵۰ دلار ریز کند). بازیکن بعدی پس از آن حق دارد با ۳۶۰ دلار کال و تا ۸۸۰ دلار رِیز کند (پس از کال کردن ۳۶۰ دلار، پات حاوی ۸۸۰ دلار خواهد بود، بنابراین ممکن است ۸۸۰ دلار رِیز کند).

یک روش ساده تر شرط بندی آن است که تا به اندازه حداکثر مبلغی که در پات وجود دارد شرط ببندید. بنابراین در مثال بالا، بازیکنی که برای اولین کارت خود را می‌بیند، ممکن است حداقل ۲۰ دلار و حداکثر ۶۰ دلار وارد پات کند. اگر او به اندازه حداکثر اندازه پات شرط بندی کند، بازیکن بعدی ممکن است حداقل ۶۰ تا حداکثر ۱۲۰ دلار شرط بندی کند. اگر او اندازه حداکثر شرط بندی کند، بازیکن بعدی می تواند حداقل ۱۲۰ دلار و حداکثر ۲۴۰ دلار شرط بندی کند.

توجه: در این مثال، برای شرط‌بندی‌های بعدی، حداکثر شرط دو برابر حداقل شرط است، زیرا مقدار شرط‌های آنته و اجباری قبلا انتخاب شده‌اند. برای سایر حالات، این رابطه ممکن است برقرار نباشد.

بدون لیمیت

یک بازی با ساختار شرط‌بندی بدون لیمیت (limit) به هر بازیکن امکان می‌دهد شرط خود را با مقدار دلخواه رِیز کند.

حرکت‌ها

بازی بلایند

وقتی بازیکنی در موقعیت بلایند بازی می‌کند، کارت‌های خود را ندیده و به صورت حدسی، قدرت دست خود و سایر بازیکنان را مشخص و سپس شرطش را وارد پات می‌کند. اگر آن بازیکن به شانس خود ایمان داشته باشد و حدس بزند دستش قوی تر از سایر بازیکنان است، باید شرط  بالاتری بگذارد. اگر بازیکنی بخواهد ایمن بازی کند و ریسک نکند، باید با مبلغ کمتری شرط بندی کند.

شروع بازی (مرحله چال)

هر بازیکن می‌تواند انتخاب کند که کارت‌های خود را در چه زمانی ببیند و بسته به اینکه دست او چقدر قوی است، شرط ببندد (زمانی که نوبت او باشد). اگر بازیکن فکر می‌کند دست او به اندازه کافی قوی نیست، می‌تواند فولد کند. اگرچه بازیکن می‌تواند خارج از نوبت خود فولد کند، اما انجام این کار مودبانه تلقی نمی‌شود. یک نوع دیگر از این قانون وجود دارد که در آن بازیکنان فقط زمانی مجاز هستند که کارت‌های خود را ببینند یا فولد کنند که نوبت آن‌ها رسیده باشد.

ساید شو (sideshow)، بک شو (backshow) و سازش (compromise)

اگر شخصی کارت‌های خود را دیده باشد، می‌تواند پس از شرط بندی درخواست یک ساید شو کند. او می‌تواند با بازیکن قبلی (کسی که آخرین شرط را گذاشته است)  درخواست یک ساید شو کند. از این رو به ساید شو‌ها به عنوان بک شو نیز گفته می‌شود. ساید شو‌ها فقط در صورتی مجاز هستند که هیچ بازیکنی در حال بازی نباشد و اگر بازیکن برای بار سوم درخواست ساید شو کند هیچ کس نمی‌تواند آن را رد کند و بازیکن باید کارت‌هایش را به کسی که  درخواست ساید شو کرده است نشان دهد.

بازیکن می‌تواند درخواست ساید شو دیگران را بپذیرد یا رد کند. او ممکن است بخواهد ساید شو را رد کند. اگر مشکوک هستید بازیکنی که درخواست ساید شو  دارد، بلوف می‌زند، بهتر است در خواست او را رد کنید. در این صورت ممکن است یکی از دو بازیکن به دلیل دست ضعیف، زمانی که دو دست با هم مقایسه می‌شوند، فولد کند. اگر بازیکنی که در خواست ساید شو می‌کند و به نظر شما دستی قوی دارد و/یا می‌خواهید پول پات را افزایش دهید تا بازی جذاب‌تر شود، می‌توانید درخواست او را رد کنید.

اگر درخواست ساید شو پذیرفته شود، دو بازیکن، به طور خصوصی کارت‌های خود را با هم مقایسه می‌کنند و بازیکنی که دست پایینی دارد مجبور به فولد کردن می‌شود. اگر دست‌ها مساوی باشند، بازیکنی که درخواست ساید شو کرده است مجبور می‌شود تا فولد کند.

اگر ساید شو رد شود، بازیکن درخواست کننده نمایش فرعی باید برای ماندن در بازی شرط ببندد یا فولد کند.

شو (Show)

شرط بندی به این صورت ادامه می‌یابد تا زمانی که یکی از این دو اتفاق بیفتد:

همه به جز یک بازیکن فولد کنند. تنها بازیکن باقی مانده، صرف نظر از اینکه چه کارتی در اختیار دارد، برنده پول در پات می‌شود.

همه به جز دو بازیکن فولد کنند. در این صورت، در طول نوبت خود، یک بازیکن برای یک "شو" هزینه‌ای پرداخت می‌کند. در این مرحله، کارت‌های هر دو بازیکن نمایان شده و با هم مقایسه می‌شوند. و دستی که رتبه بالاتری دارد، پات را برنده می‌شود.

قوانین "شود" به شرح زیر است:

بازیکنی که کارت‌های خود را دیده می‌تواند با پرداخت ۴ برابر میزان شرط فعلی، با یک بازیکن بلایند (بازیکنی که کارت‌هایش را ندیده) در خواست شو کند.

اگر هر دو بازیکن  کارت‌های خود را دیده باشند، هر کدام می‌توانند با پرداخت دو برابر شرط فعلی، درخواست شو کنند.

توجه: بازیکن بلایند نمی‌تواند درخواست شو یا ساید شو کند.

در بیشتر بازی‌های مدرن، به‌ویژه بازی‌هایی که شرط‌بندی یا قمار در آن زیاد است، مبلغ پرداختی برای یک شو برابر میزن شرط فعلی می‌باشد. همچنین، در حالی که یک بازیکن بلایند نمی‌تواند درخواست ساید شو کند (و نمی‌توان از او درخواست ساید شو کرد)، بازیکن بلایند می‌تواند درخواست "شو" کند. برای یک شو، در صورتی که یک بازیکن پات را بیخیال شود،می‌تواند دستش را نشان ندهد. در نهایت، تمام قوانین قبل از شروع بازی توسط همه بازیکنان مورد بحث و توافق قرار می‌گیرند.

رتبه بندی دست‌ها

تین پاتی به دو روش بازی می‌شود. یکی با استفاده از یک بسته کارت استاندارد ۵۲ عددی  و دیگری با اضافه کردن دو کارت جوکر که به عنوان وایلد کارت (wild card) استفاده می‌شوند. هدف بازی داشتن بهترین دست سه کارته و به حداکثر رساندن پات قبل از شوداون است. هر دستی از رتبه‌های بالاتر، دستهای رتبه‌های پایین تر را شکست می‌دهد. اگر دو بازیکن دست یکسانی داشته باشند، بدون توجه به اینکه کدام یک از دو بازیکن درخواست شوداون داد‌ه‌اند، پات بین آن دو تقسیم می‌شود. در یک نوع دیگر تین پاتی که خال‌ها رتبه‌ دارند، بازیکنی که خال بالاتری دارد، پات را برنده می‌شود.

رتبه بندی ها به شرح زیر است:

تری آو ا کایند (تریو)

سه کارت هم رتبه. سه آس بالاترین و سه تا ۲ تا پایین ترین "تریو" (trio) هستند.

استریت فلاش (pure sequence)

سه کارت متوالی از یک خال. مثلا، ۲، ۳، ۴ از خال پیک

ترتیب رتبه بندی از بالاترین (شمارش از بالاترین کارت در دنباله آغاز می‌شود) به پایین ترین عبارت است از: آس-شاه-بی‌بی، آس-۲-۳، شاه-بی‌بی-سرباز، بی‌بی-سرباز-۱۰، و غیره تا ۴-۳-۲.  دست شاه-آس-۲ یک استريت فلاش در نظر گرفته نمی‌شود، اما یک فلاش محسوب می‌شود.

استریت (توالی)

سه کارت متوالی که همه آن‌ها هم خال نیستند. مستقیم به دور یا دنباله نیز گفته می شود. در این بازی به استریت (straight) توالی (sequence) یا رَوند (round) نیز گفته می‌شود.

رتبه بندی دست‌ها از بالاترین تا پایین ترین (مانند استریت فلاش مستقیم) به این شکل است: آس-شاه-بی‌بی، آس-۲-۳، شاه-بی‌بی-سرباز، بی‌بی-سرباز-۱۰ و غیره که پایین ترین دست ۴-۳-۲ می‌باشد. همانند استریت فلاش‌، دست شاه-آس-۲، معتبر نیست.

فلاش (color)

هر ۳ کارت از یک خال باشند. اگر دو بازیکن هر دو فلاش داشته باشند، بازیکنی که کارت بالا (high card) داشته باشد، برنده است. اگر کارت بالای هر دو مطابقت داشته باشند، کارت بالای بعدی با هم مقایسه می‌شود. سپس کارت بالای سوم در صورت نیاز مقایسه می‌شود. اگر ارزش کارت‌های دو بازیکن یکسان باشند، دست‌ها بر اساس خال آن‌ها رتبه‌بندی می‌شوند، اول پیک آخر گشنیز.

جفت (pair)

دو کارت هم رتبه یک جفت را تشکیل می‌دهند. اگر دو بازیکن، هر دو جفت داشته باشند، بازیکنی که جفت با ارزش بالاتر داشته باشد برنده است. اگر جفت‌ها دارای ارزش مساوی باشند، ارزش کارت سوم برنده را تعیین می‌کند. بنابراین کمترین جفت ۲-۲-۳ و بالاترین جفت، آس-آس-شاه است.

بدون جفت (کارت بالا)

اگر دو بازیکن یک کارت بالا مشترک داشته باشند، بقیه کارت‌ها بر اساس ارزش آن‌ها مقایسه می‌شوند.

احتمالات

احتمالات  آمدن دست‌ها مختلف در زیر توضیح داده شده است. همه این احتمالات برای تین پاتی ۵۲ کارتی و بدون دو کارت جوکر در نظر گرفته شده است. در شکل‌های دیگر تین پاتی با جوکر، احتمالات به طور گسترده‌ای تغییر می‌کند. مهمتر از همه برای جفت‌ها.

۵۲ کارت در بسته کارت‌ها وجود دارد. ترتیبی که کارت ها در آن پخش می‌شوند مهم نیست، این ترکیب سه کارت است که مهم است. تعداد کل دست‌ها از هر نوع، که r دفعه می‌آیند، از مجموعه n عنصر با فرمول ترکیبی nCvar>r (COMBIN(n,r) در مایکروسافت اکسل و spreadsheet سازگار) بدست می‌آید‌. بنابراین، تعداد کل دست‌های سه کارته، از یک پک ۵۲ کارتی، با فرمول 52C3 = 22100 محاسبه می‌شود.

دست	تناوب	احتمالات	احتمالات کلی	ضرایب
تری آو ا کایند	52	0.24%	0.24%	424.00:1
استریت فلاش	48	0.22%	0.45%	459.42:1
استریت	720	3.26%	3.71%	29.69:1
فلاش	1096	4.96%	8.67%	19.16:1
جفت	3744	16.94%	25.61%	4.90:1
بدون جفت	16440	74.39%	100.00%	0.34:1
مجموع	22,100	100.00%	100.00%	0.00:1

اگرچه احتمال اینکه دست استریت فلاش داشته باشید کمی کمتر از تری آو ا کایند است، اما در اکثر شکل‌های بازی، تری آو ا کایند دست‌های بالاتری از استریت فلاش در نظر گرفته می‌شوند. به دلیل این تفاوت نادر، یک قانون رایج خانگی وجود دارد که بر اساس آن، دست  ۲-۳-۵ هم خال را به عنوان یک استریت فلاش تلقی کنیم؛ در نتیجه تعداد استریت فلاش‌های ممکن به ۵۲ افزایش می‌یابد. در واقع تعداد تری آو ا کایند‌های ممکن با استریت فلاش‌ها برابر شده و در نتیجه احتمالات هر دو را یکسان می‌کند.

انواع

تین پاتی شکل‌های متنوع زیادی دارد. ترکیبی از این شکل.ها ممکن است به طور همزمان بازی شود.

تین پاتی ۴ کارتی

به هر بازیکن ۴ کارت داده می‌شود و هر بازیکن باید بهترین دست ۴ کارتی را بسازد تا برنده شود.

لو بال (lowball)

مشابه لو بال در پوکر، رتبه بندی کارت‌ها معکوس می‌شود: کارت‌های پایین رتبه بالا دارد و بالعکس.

مثال: اگر آس بی‌بی-۳ و آس شاه-۲ در بازی معمولی مقایسه شوند، آس شاه-۲ برنده است (هر دو آس دارند اما شاه بالاتر از بی‌بی است). اما در لو بال آس بی‌بی- برنده است (هر دو آس دارند اما بی‌بی کمتر از شاه است). ۳-۲-۵ بهترین دست این بازی می‌باشد.

وایلد دراو (Wild Draw)

دیلر پس از پخش کارت‌ها، یک کارت را به صورت تصادفی بیرون می‌کشد و همه کارت‌های دیگر هم رتبه با آن را به عنوان کارت وایلد معرفی می‌کند.

لو وایلد (Low Wild)

کارت‌های با رتبه پایین هر بازیکن (و سایر کارت‌های با همان رتبه) فقط در دست آن بازیکن به وایلد کارت تبدیل می‌شوند. اگر دو کارت پایین یک جفت باشند، آن جفت به عنوان دو وایلد کارت در نظر گرفته می‌شوند.

های وایلد (High Wild)

بالاترین کارت هر بازیکن (و سایر کارت‌های بالا با همان رتبه) فقط در دست آن بازیکن به وایلد کارت تبدیل می‌شود. اگر دو کارت بالای بازیکن یک جفت باشند، آن جفت به عنوان دو وایلد کارت در نظر گرفته می‌شوند.

دو وایلد کارت پایین

به هر بازیکن چهار کارت داده می‌شود و دو کارت پایین در میان آن چهار کارت، فقط در دست آن بازیکن به وایلد کارت تبدیل می‌شوند. اگر آن دو کارت پایین یک جفت باشند، آن جفت ممکن است به عنوان یک وایلد کارت واحد در نظر گرفته می‌شود. در این نوع تین پاتی، اگر دو کارت با رتبه وسط یک جفت باشند، بازیکن هیچ وایلدی کارتی ندارد.

باست دراو (bust draw)

دیلر پس از پخش کارت‌ها، یک کارت را به صورت تصادفی بیرون می‌کشد و همه کارت‌های دیگر هم رتبه با آن را به عنوان کارت  باست معرفی می‌کند. هر بازیکنی که هر شکل از کارت باست را داشته باشد باید فولد کند.

استاد (stud)

این شکل از تین پاتی شبیه به استاد پوکر است. هر بازیکن یک ترکیب از پیش تعیین شده از ترکیب کارت‌های پنهان و نمایان را دریافت می‌کند. کارت‌هایی که به هر بازیکن رو پشت داده می‌شود، کارت‌های جیبی (hole cards) نامیده می‌شود (که در پوکر باعث ایجاد عبارت رایج انگلیسی "ace in the hole" می‌شود، که نشان می‌دهد فرد کارتی ارزشمند دارد که برای دیگران آشکار نیست). به کارت‌هایی که رو به بالا و به شکل نمایان داده می‌شود، استریت کارت (street card) می‌گویند.

شکل‌های مختلف این نسخه شامل استاد سه کارته (three card stud) می‌شود که در آن به هر بازیکن دو کارت به پشت و یک کارت  نمایان داده می‌شود. و در اِستاد پنج کارتی (با یک نوع پوکر به همین نام اشتباه نشود) به بازیکن دو کارت رو به پشت و سه کارت نمایان داده می‌شود. برخی از شکل‌های پنج کارتی ممکن است از بازیکنان بخواهد که اجباراً یک کارت رو به پشت و هر دو کارت نمایان را برای ساخت یک دست سه کارته انتخاب کنند.

تین پاتی با کارت‌های مشترک (community cards)

به بازیکنان یک دست ناقص با کارت‌های رو به پشت داده می‌شود و سپس تعدادی کارت مشترک به صورت نمایان وسط میز قرار می‌گیرد. هر کدام از این کارت‌ها را یک یا چند بازیکن می‌تواند برای ساختن یک دست سه کارته استفاده کند. این شکل از بازی تین پاتی از نوعی از پوکر به نام تگزاس هولدم (Texas Hold'em) الهام گرفته است.

انواع دیگر عبارتند از:

تین پاتی با کارت مشترک سه کارتی: به هر بازیکن دو کارت رو به پشت داده می‌شود و سپس یک کارت مشترک رو به بالا.

پنج (five) = کارت مشترک: به هر بازیکن دو کارت رو به پشت داده می‌شود و سپس سه کارت مشترک به صورت نمایان. برخی از شکل‌های این بازی ممکن است از بازیکنان بخواهد که اجباراً یک کارت رو به پایین و  دو کارت نمایان را برای ساخت یک دست سه کارته انتخاب کنند.

دراو (draw)

یک دست کامل به هر بازیکن داده می‌شود و معمولاً قبل از شرط‌بندی (یا بعد از شرط‌بندی، اما نه هر دو)، بازیکنان مجازند با سوزاندن کارت‌های ناخواسته و دریافت کارت‌های جدید، دست خود را بهبود دهند. بازیکنان ممکن است مجبور شوند کارت‌های جدید را با قرار دادن مبلغ از پیش تعیین شده در پات، برای هر کارت جدید، آن را "خریداری" کنند. در شکل دیگری از تین پاتی دراو، به بازیکنان این امکان داده می‌شود تا در سه دور اول شرط بندی، حداکثر سه شانس برای خرید و تغییر دست خود (هر بار یک کارت) داشته باشند.

های لو اسپلیت (High-low Spilt)

در شکل معمول تین پاتی، بازیکنی که بهترین دست را دارد، کل پات را برنده می‌شود. در نسخه لو بال تین پاتی، برنده پات، صاحب  پایین ترین دست است. بازی‌های اسپلیت های-لو بازی‌هایی هستند که در آن پات بین بازیکنی که بهترین دست معمول را دارد (صاحب بالاترین دست) و بازیکنی که پایین ترین دست را دارد، تقسیم می‌شود. در این شکل از بازی تین پاتی، ممکن است چندین بازیکن در مرحله "شو" حضور داشته باشند. این بر خلاف تین پاتی معمول یا لو بال است که معمولاً تنها دو بازیکن در شو باقی می‌مانند. هیچ ساید شو در این شکل از تین پاتی وجود ندارد و بازیکنان می‌توانند با فولد کردن از شرط بندی انصراف دهند. معمولاً سه یا چهار دور شرط‌بندی وجود دارند و بازیکنان توافق می‌کنند که هیچ بازیکنی قبل از مرحله شوداون انصراف نمی‌دهد. همچنین، محدودیتی وجود دارد که طبق آن شش تا ده دور شرط بندی باید اجرا شود که در پایان آن‌ها یک شوداون اجباری وجود دارد.

دو روش متداول برای انجام بازی‌ های لو اسپلیت وجود دارد که به نام‌های "declaration" و "cards speak" معروف هستند. در یک بازی declaration، هر بازیکن (به صورت شفاهی یا با استفاده از نشانگرهایی مانند ژتون) اعلام می‌کند که آیا می‌خواهد برای دست بالا یا پایین رقابت کند. کمترین دست در بین کسانی که اعلام کرده‌اند برای دست پایین رقابت می‌کنند، نیمی از پات را برنده می‌شود و بالاترین دست در بین کسانی که اعلام کرده‌اند برای دست بالا رقابت می‌کنند، بقیه پات را برنده می‌شود. در شکل دیگری بازی تین پاتی، یعنی Cards Speak، همه بازیکنان به سادگی کارت‌های خود را در مرحله شو نشان می‌دهند و دست‌ها توسط همه بازیکنان ارزیابی می‌شود. دست بالا نیمی از پات را می‌برد و دست پایین نیمی دیگر را برنده می‌شود.

در صورتی که بیش از یک بازیکن برای دست بالا یا دست پایین مساوی شوند، پات را می‌توان به بیش از یک چهارم یا حتی بخش‌های کوچکتر تقسیم کرد. به عنوان مثال، اگر یک بازیکن دست بالا را در شوداون داشته باشد و دو بازیکن دیگر برای بهترین دست پایین مساوی شوند، بازیکن صاحب دست بالا نیمی از پات را می‌برد و هر بازیکن صاحب دست پایین، تنها یک چهارم از پات را برنده می‌شوند.

معمولا، مخصوصاً در بازی‌ cards speak،  برای بردن نیمی از پات، دست شما باید ارزش خاص بهتر از آن داشته باشد که به آن "qualifier" می‌گویند. به عنوان مثال در یک بازی "هشت یا بهتر برای دست پایین واجد شرایط است"، بازیکنی با دستی که کارت ۸ بالاترین کارتش است (یا پایین تر مانند هفت بالا) می‌تواند نیمی از پات را برنده شود (با فرض اینکه دست او همه دست‌های پایین دیگر را شکست دهد). اما بازیکنی که در دست خود ۱۰ یا ۹ دارد، نمی‌تواند برنده پات شود، حتی اگر دست او  پایین ترین دست باشد. در این صورت صاحب بالاترین دست کل پات را می‌برد. به طور کلی هیچ شرایط خاصی برای برد با دست بالا وجود ندارد، اگرچه یک نوع رایج از بازی به نام "هر جفت/بدون جفت" وجود دارد که در آن حداقل یک جفت برای برد با بالا ترین دست لازم است. و فقط هر دستی که هیچ جفتی ندارد می‌تواند به عنوان پایین ترین دست برنده شود.

کیس، میس و بلیس (Kiss, Miss and Bliss)

پنج کارت به هر بازیکن داده می‌شود. در این نوع از تین پاتی، بازیکن می‌تواند سه نوع واید کارت/جوکر "مجازی" بسازد:

کیس (kiss): دو کارتی که از نظر عددی متوالی باشند، یک وایلد کارت واحد در نظر گرفته می‌شوند.

میس (Miss): دو کارتی که یک کارت کم دارند تا یک توالی تشکیل دهد، یک کارت وایلد واحد در نظر گرفته می‌شوند. به عنوان مثال، آس، ۳ یا ۸ ،۱۰ یا سرباز، شاه. اما شاه و ۲ وایلد کارت در نظر گرفته نمی‌شوند.

بلیس (Bliss): یک جفت کارت که دارای دو کارت با شماره یکسان باشد (بدون توجه به خال یا رنگ آن‌ها) یک وایلد کارت  واحد در نظر گرفته می‌شوند. به عنوان مثال، ۸، ۸ یا آس و آس.

یک بازیکن می‌تواند هر کدام از سه مورد فوق را به عنوان بخشی از بازی خود بسازد و آن را به عنوان وایلد کارت خود در نظر بگیرد. اما او فقط می‌تواند هر نوع ترکیب فقط یک بار در دست خود استفاده کند. به عنوان مثال، یک بازیکن ممکن است در نهایت یک کارت ساده، یک کیس و یک میس در دست خود داشته باشد، یا اینکه که بازیکن دیگری ممکن است یک کارت ساده به اضافه یک کیس و یک میس داشته باشد. اما استفاده از دو کیس با یک کارت ساده مجاز نیست.

کبرا

به هر بازیکن یک کارت داده می‌شود. همه بازیکنان مبلغ از پیش تعیین شده را در پات قرار می‌دهند. همه بازیکنان بدون اینکه کارت خود ببینند آن را بر می‌دارند و روی پیشانی خود می‌گذارند. به این ترتیب، هر بازیکن می‌تواند کارت‌های دیگران را ببیند. اما هیچ بازیکنی نمی‌تواند کارت خود را ببیند. این نوع از تین پاتی معمولاً به عنوان آخرین دست بازی انجام می‌شود.

بلایند (Kaana) شاه و سرباز

به هر بازیکن سه یا چهار کارت داده می‌شود. در این نوع از تین پاتی، هر شاه یا سربازی که در تصویر روی کارت آن نمای جانبی داشته باشد و یا فقط یک چشم داشته باشد (مثلاً شاه خشت، سرباز پیک) یک وایلد کارت در نظر گرفته می‌شود. این دور معمولاً زمانی شروع می‌شود که شخصی یک تری آو ا کایند به داشته باشد، و تا زمانی ادامه می‌یابد که برخی از بازیکنان برای بازیکنی که شاه یا سرباز مربوطه را در دست دارند، درخواست شو کنند.