پانگینگه (Panguingue)

پانگینگه (Panguingue) با تلفظ pan-geen-ee))، تاگالوگ پنگینی (Tagalog Pangginggí) که به عنوان پان (pan) نیز شناخته می‌شود، یک بازی ورق و قمار قرن نوزدهمی است که احتمالاً منشأ فیلیپینی شبیه به بازی رامی دارد. انجام این بازی برای اولین بار در سال 1905 در آمریکا ثبت شده است. پنگینی در لاس وگاس و دیگر کازینوهای جنوب غربی آمریکا محبوبیت داشت. امروزه محبوبیت آن کاهش یافته و اکنون فقط در تعداد انگشت شماری از کازینوها در کالیفرنیا، در بازی‌های خانگی و در سایت‌های پوکر آنلاین اثری از آن یافت می‌شود. در کالیفرنیا، پنگینی و نسخه لو بال (Low ball) پوکر، تنها بازی‌هایی بودند که قمار بر سر آن‌ها قانونی بود.

ورق بازی

بازی به طور سنتی با استفاده از یک دست 320 کارتی، ساخته شده از هشت دست ورق بازی و با حذف تمام هشت‌ها، نه‌ها، ده‌ها و جوکرها انجام می‌شود. این نکته پنگینی را شبیه به دست اسپانیایی 40 کارتی می‌کند. در برخی مناطق، از 5، 6 یا 11 دست در بازی استفاده می‌شود. اغلب یک ست از کارت‌های خال پیک‌ از بازی حذف می‌شود. در ضمن در فیلیپین به جای ورق‌های انگلیسی-آمریکایی، به طور سنتی از دست اسپانیایی 40 کارتی اصلی برای بازی با آس، 2-7، سرباز و شوالیه (به جای بی‌بی) و شاه استفاده می‌شود.

نحوه انجام بازی

هر بازیکن مبلغی را به عنوان یک آنته (Ante) در ازای یک چیپ می‌پردازد که تاپ (Top) نامیده می‌شود. ارزش تاپ مبلغ تمام پرداخت‌ها در بازی را تعیین می‌کند. برخی از بازی‌ها با شرط بندی‌های کلان، با یک آنته از دو چیپ انجام می‌شوند که به آن دابل تاپ می‌گویند. چرخش نوبت دیل و بازی بر خلاف اکثر بازی‌های ورق از سمت راست است، نه به سمت چپ. هر بازیکن 10 کارت دریافت می‌کند. با شروع اولین دست (اولین کسی که کارت گرفته)، هر بازیکن یا فولد می‌کند (از بازی خارج می‌شود) یا می‌پذیرد که بازی کند. بازیکنی که فولد می‌کند تاپ خود را از دست می‌دهد. اگر همه به جز یک بازیکن فولد کنند، بازیکن نهایی تاپ‌ها را دریافت می‌کند و این دست بازی تمام می‌شود. در برخی از بازی‌ها به صورت توافقی از آنته استفاده نمی‌شود؛ در عوض بازیکنان فقط امتیازهای لازم را به صورت "مهره" به دیگران و در حین بازی کردن روی میز پرداخت می‌کنند. اگر بازیکن قبل از دور انداختن کارت‌، مهره‌های خود را درخواست نکند، سایر بازیکنان موظف به پرداخت آن‌ نیستند.

ساخت ترکیب (Meld) در بازی

بازیکنان سعی می‌کنند ترکیبی از کارت‌های هم‌تراز (meld) را ایجاد کنند. یک ترکیب شامل سه یا چهار کارت با رتبه یکسان، به عنوان مثال، سه کارت 6 یا به ترتیب کارت‌های (3، 4، 5) است. توالی کارت‌ها طناب یا استرینگر نامیده می‌شوند. همه کارت‌های یک طناب باید از یک خال باشند اما یک ترکیب رتبه‌بندی شده به سه کارت از یک خال یا سه کارت متفاوت نیاز دارد. آس‌ها و شاه‌ها (غیر کاموکرها (non-comoquers)) در این مورد استثنا هستند. در این مورد هر سه کارت از این دسته می‌تواند یک ترکیب تشکیل دهد (مثلاً دو آس دل و یک آس خشت).

برخی از ترکیب‌ها شرطی نامیده می‌شوند و زمانی که شکل می‌گیرند همه بازیکنان فعال در بازی (کسانی که فولد نکرده‌اند) باید به دارنده ترکیب چیپ پرداخت کنند.

ثبت امتیازات به روش جایگزین

هنگام بازی با دو بازیکن، یک روش جایگزین برای یادداشت امتیازات، استفاده از روش "واگذاری" است. به جای پرداخت مهره به یکدیگر، هر بازیکن با تعدادی مهره قرار گرفته در سمت چپ خود بازی را شروع می‌کند و در حین بازی کردن، مهره‌ها را به خودشان پرداخت می‌کنند. این مهره یا دانه‌ها تا انتهای دست به سمت راست منتقل شده و کنار ترکیب‌های موفق کارت نگهداری می‌شوند. اولین بازیکنی که مهره‌های خود را به طور کامل از چپ به راست خود منتقل کند برنده بازی خواهد بود.

به دو کارت از سه کارت در ترکیب کارت‌های دارای ارزش از پیک در بازی (Valle)، واگن می‌گویند. ناتوانی در تکمیل یک واگن با یک پیک همسان در طول دست، "پکرد (peckered)" نامیده می‌شود.

اگر یک ترکیب آماده در حین تقسیم اولیه کارت‌ها به بازیکنی داده شود، بسته به ارزش  ترکیب، آن را یک، دو یا چهار مهره "پتسی (patsy)" می‌نامند.

ترکیبات شرطی

در پنگینی، اعداد 3، 5 و 7 نیز به عنوان کارت های دارای ارزش یا (Valle) شناخته می‌شوند. ترکیبات زیر شرطی هستند (ارزش دارند):

طناب‌هایی که فقط به یک آس یا یک شاه ختم می‌شوند. (ارزش برابر با 1 در هر خال به جز پیک. ارزش آن در خال پیک 2 است.)

ارزش ترکیب‌‌هایی از 3 خال مختلف (1)

ارزش 3 خال یکسان (2 در هر خال به جز پیک - 4 برای پیک)

ترکیبی از 3 کارت بی‌ ارزش (Non valle) از یک خال. (1 برای هر خال به جز پیک. 2 برای پیک).

کارت‌های اضافی در یک ترکیب یکسان ارزش امتیاز بیشتری دارند.

روش بازی

بازی شامل برداشتن یک کارت از بالای کارت‌های ذخیره، یا بالای کارت‌های دور انداخته شده است. هنگامی که یک بازیکن کارت‌های ذخیره را لمس کند، اجازه ندارد به جای آن از کارت‌های دور انداخته شده استفاده کند. کارت باید در یک ترکیب معتبر استفاده شود (که باید روی میز قرار گیرد) یا بلافاصله دور انداخته شود. برخلاف سایر بازی‌های سبک رامی، نمی‌توانید کارت را به دست خود اضافه کنید و کارت دیگری را دور بیندازید. اگر کارتی دور انداخته شود که متناسب با یک ترکیب در حالی شکل گیری باشد، آن کارت باید اجباراٌ استفاده شود. کارت‌های دور انداخته شده‌ای که در ترکیب دست بازیکنان بعدی بازی ‌شوند، می‌توانند در صورتی که از کارت‌های ذخیره انتخاب شده باشند به جای دور انداخته شدن، به بازیکن بعدی منتقل شوند.

توجه داشته باشید که بازیکنان نمی‌توانند یک ترکیب یا شرط را کنار بگذارند (و/یا چیپ‌های پرداختی را جمع‌آوری کنند) مگر این‌که بتوانند از یکی از کارت‌های دور انداخته شده یا ذخیره استفاده کنند.

فرض کنید یک بازیکن 11 کارت را با هم ترکیب ‌کند (ده کارت اصلی او به اضافه یک کارت دیگر). در این حالت آن بازیکن تاپ‌های مقرر و مبلغی اضافی را از بازیکنان فعال برای تمام شرط‌های معتبر خود به علاوه دو امتیاز برای خروج از بازی دریافت می‌کند.

پنگینی پانزده کارتی

برخی پان پانزده کارتی بازی می‌کنند. معمولاٌ به این نوع بازی «پانزده» یا «پیپ» گفته می‌شود. قوانین آن مانند بازی سنتی هستند؛ به جز این‌که بازیکنان برای شروع بازی پانزده کارت دریافت می‌کنند و خروج از بازی نیز به شانزده کارت نیاز دارد.

یک بازیکن نمی‌تواند تا زمانی که کسی از بازی خارج شود یک دست را ترک کند. اگر بازیکنی خطا کند در بازی باقی می‌ماند و مجبور به پرداخت به دیگران است. با این حال دیگر فرصتی برای ساخت ترکیب‌های جدید ندارد.

در فرهنگ عامه

این بازی گاهی اوقات در داستان‌هایی که در جنوب غربی آمریکا اتفاق می‌افتند ظاهر می‌شود. یکی از شخصیت‌ها در داستان کارآگاهی به نام راجر توری در سال 1938 است. عنوان داستان "42 روز برای قتل" است که در رنو، نیو‌وی‌سی اتفاق می‌افتد. وی برداشت خود از این بازی را این‌چنین بیان می‌کند:

"گفتم: آن دو نفر را ده سالی است که می‌شناسم. آن‌ها دیلر ورق هستند. زمانی که در اورکا (Eureka) کار می‌کردم آن‌ها را می‌شناختم. آن‌ها آن‌جا پان بازی می‌کردند."

لستر می‌پرسد: "بازی پان؟"

«پانگویینی. تا حد زیادی شبیه رامی است. انگار رامی و کون کن را با هم قاطی کرده باشی. جنون آمیز و مثل یک مرگ آهسته است. وقتی شروع کنی نمی‌توانی رهایش کنی. قمارخانه ییشترین پول را این وسط به دست می‌آورد؛ چون سهم زیادی نصیب خودشان می‌شود."

لستر به دروغ گفت: "متوجهم" کیوپای خندید و گفت: "من تجربه این بازی را دارم. در تمام مدت بازی هرگز حتی یک سکه هم نبرده‌ام."